Sloeproeien tegen PTSS!

Voor uitzending van Hart van Nederland, klik hier >>

Op 1 oktober 2018 gaat de telefoon. Kaagroeier en politieman Hans van Dolderen aan de lijn. Hans vertelt dat hij van Almere naar Amsterdam is geroeid. Het was een zware tocht, door het weer en omdat de roeiers allemaal kampen met PTSS (posttraumatisch stresssyndroom). De roeiers zijn collega's van Hans en mij. vanuit de eenheid Rotterdam en Amsterdam.

Hans kwam op het idee van dit therapeutische roeien toen hij in 2017 met het herenroeiteam Heren 1 van KWV De Kaag meedeed aan de Memorial Regatta in Rotterdam. Tijdens deze wedstrijd, die in het teken staat van de bombardementen van 14 mei op Rotterdam, deden ook roeiteams van de Dutch Marines Rowing Challenge mee, met mariniers met PTSS. Ook deden er getraumatiseerde brandweermensen mee. Toen Hans dit zag, kreeg hij een idee: zou dit niet ook met politieagenten kunnen?

Hij slaagt erin om een jaar later, bij de editie van de Memorial Regatta in 2018, een Rotterdams agentenroeiteam met PTSS mee te laten doen. Daarna nodigt hij ze ook uit voor onze eigen Kaagrace in dat jaar. In navolging van Rotterdam begint ook de Amsterdamse politie met een roeiteam voor dezelfde doelgroep. Met deze twee teams roeit Hans dus mee van Almere naar Amsterdam.

Nu bedacht hij dat het ook voor de eenheid Den Haag interessant zou kunnen zijn. Of ik die roeitrainingen voor Haagse PTSS-agenten dan voor mijn rekening zou willen nemen, is zijn vraag. Natuurlijk hoef ik geen moment na te denken. Ook het Kaagbestuur beslist snel: het stelt een sloep beschikbaar voor dit geweldige initiatief. Pas daarna benadert hij Den Haag. Ruim twee maanden later, in december 2018, is de officiële aftrap al in het Lichthuys. Roeicommisaris Elly heet de agenten welkom bij de vereniging. Naast de negen roeiers zijn er enkele genodigden vanuit de politieorganisatie om deze aftrap bij te wonen. Ook is er collega bij die vanaf het begin bij het Rotterdamse team roeit. Hij vertelt de roeiers en de overige aanwezigen hoe het roeien hem heeft geholpen om weer aan het werk te gaan.

Na alle officiële toespraken stappen de collega’s nog wat onwennig in de sloep. Het roeien is niet eenvoudig: het is niet alleen fysiek zwaar maar er speelt meer: je moet het samen doen, je zit met je rug naar waar je heengaat en moet dus maar op de stuurvrouw vertrouwen. En eenmaal op het water kun je er er niet zomaar uit, als het je teveel wordt. Na een half uurtje zitten de eerste roeimeters erop. We spreken af te gaan trainen voor de Memorial Regatta 2019…

Midden in de winter, op dinsdag 8 januari 2019 begint de echte eerste training. Het is voor de roeiers toch nog allemaal een beetje wennen, maar na een paar keer gaat het steeds beter. Als er iemand ontbreekt, springen roeiers van de vereniging in om met volle boot te kunnen roeien. Met ups en downs en veel zware trainingsmomenten wordt het mei. We zijn er klaar voor!

11 mei 2019, DE dag. Dit is een dag die voor de deelnemende PTSS- roeiteams, ook geestelijk zeer zwaar kan worden. Daarom vroeg ik via Elly gevraagd of De Noord mee zou mogen naar de wedstrijd, als schip waarop ze zich even kunnen terugtrekken voor de wedstrijd. En tijdens de wedstrijd kunnen familieleden van de agenten dan een stukje meevaren. Ook hierover hoefde het bestuur niet lang na te denken: gaan we doen! Als schipper werd Kaaglid Roland Werkhoven bereid gevonden om drie dagen met de Noord op pad te gaan: een dag heen, tijdens de wedstrijd op de Maas erbij en dan weer van Rotterdam naar Warmond terugvaren.

Voor de start is er een herdenkingsceremonie, die bij mijn roeiers veel emoties los maakt. Op dit soort momenten zie je wat deze ziekte met iemand kan doen. Maar alle acht gaan ze ervoor. De start is een beetje rommelig. Door de vele sloepen in de kom van het boerengat aan de Admiraliteitskade worden we over de startlijn heen gedreven en kunnen we niet meer terug aangezien het hele veld in de weg ligt. Een vliegende start. Een startschot hebben we niet gehoord, we gaan maar gewoon weg.

In de haven is het water nog redelijk rustig. We weten dat er een aardig windje staat, maar dat hebben we op de Kaag vaak genoeg gehad dus daar draaien ze hun hand niet meer voor om, maar dan….. stroom mee, wind tegen en hoge golven op de Maas. Hele andere bewegingen van de sloep. Zodanig dat alle acht roeiers stoppen met roeien. Dit is voor mij als stuurvrouw een nieuwe ervaring. Na wat aanmoediging gaan we weer roeien en we tikken zelfs even ruim 15 km per uur aan. We halen wat sloepen in en het gaat echt goed. Familieleden zwaaien vanaf de Noord die ons volgt op de Maas. Net na de Brienenoordburg, bij het keerpunt, krijgen we een rode vlag : we mogen nog niet oversteken. De sloepen die net met bloed, zweet en tranen zijn ingehaald, komen weer bij. Hier balen de roeiers wel van. Maar zodra we de oversteek mogen maken,gaan ze er weer voor. Bij de finish worden ze toegejuicht door familie en collega’s. De emoties en blijdschap komen: met zijn achten hebben ze het geflikt. In vier maanden tijd van thuis zitten en niks kunnen naar meedoen aan zo’n tocht van 16 kilometer is een hele grote overwinning.

Hoe nu verder? Een ding staat vast, voorlopig blijven ze nog roeien. Misschien heeft u ze inmiddels wel gezien bij de Kaagrace. Vanuit de politie: veel dank dat we de Kaag 1-whaler nog even mogen gebruiken.